Komunizm oswojony

źródło: EAST NEWS

Pomnik Dzierżyńskiego runął ku uciesze warszawiaków w 1989 roku

autor zdjęcia: Radek Pasterski

źródło: Fotorzepa

Wygrana batalia o historię. Pomnik Ronalda Reagana w Warszawie

autor zdjęcia: Grzegorz Zawisza

źródło: Fotorzepa

Cmentarzy żołnierzy Armii Czerwonej nikt nie zamierza ruszać

Między pomnikiem czterech śpiących w Warszawie, 
którego władze bronią jak reduty, 
a gdańskim Reaganem, któremu złodziej upiłował rękę dla złomu, rozciąga się mapa mentalnego miksu III RP i PRL. 
A na symbolikę przestrzeni 
wciąż wpływają doraźne interesy polityczne i chaos wartości.

Koszalińskiego „Kidnapera" najpierw młodzież opakowała w szary papier, jak paczkę, i zaadresowała do Ryszarda Ulickiego, byłego PZPR-owskiego kacyka, barona SLD. W końcu przyjechał dźwig... Wtedy, w 1997 r. mało kto protestował przeciwko przenosinom pomnika „Wdzięczności" Armii Radzieckiej – postaci sowieckiego sołdata z pepeszą w towarzystwie dziewczynki z gołębiem na ręku – z placu Zwycięstwa na cmentarz komunalny. Ci, którzy protestowali, twierdzili rutynowo, bo jakoś jednak pogodzeni, że „burzenie pomników to barbarzyństwo", że „tak się wycina historię", że „co ci młodzi Rosjanie, którzy za naszą i waszą ginęli – winni?".

Kontestacja surowo wzbroniona

Dziś, gdy przejrzeć – choćby na internetowych forach – gorące dyskusje dotyczące świeżych sporów o komunistyczne symbole, nietrudno wyłowić nowy, współczesny, agresywny, często obraźliwy ton. „Pedofile w sukienkach – na cokół!" czy „Macierewicz za Feliksa!" – to, przykładowo, w proteście przeciwko usuwaniu „czterech śpiących" w Warszawie.

Prof. Ryszard Legutko, europoseł PiS i były minister edukacji narodowej, uważa, że toczy się wojna kulturowa o naszą tożsamość i że nie należy jej ani lekceważyć, ani jej ulegać. – To poważna sprawa – mówi. – Porażka myśli wolnościowej na poziomie symbolicznym może przynieść fatalne konsekwencje. Stosunek do historii...