Trzeba mieć czas na zapłatę

źródło: materiały prasowe

Jarosław M. 
Jankowski, adwokat ze spółki Siemens

Wyznaczenie dłużnikowi jednodniowego terminu płatności, nawet niewielkiego świadczenia pieniężnego, należy uznać za niewiążące dla niego.

W praktyce obrotu gospodarczego zdarzają się transakcje handlowe, przy których strony nie uzgadniają z góry sposobu i terminów wzajemnych rozliczeń pieniężnych za spełnione świadczenia. Wynika to zarówno z utartej praktyki pomiędzy stronami, jak i z dynamiki następujących procesów, kiedy to w wyniku jednej transakcji strony podejmują dalsze działania lub spełniają kolejne świadczenia na swoją rzecz, nie zważając na brak umownych ustaleń co do rozliczeń. W takich przypadkach najczęstszym zarzewiem sporów są właśnie rozliczenia pieniężne za spełnione świadczenia.

Faktura jako wezwanie

W przypadku, gdy strony transakcji handlowej nie oznaczyły terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, a termin ten nie wynika z właściwości zobowiązania, wówczas zgodnie z przepisami ogólnymi kodeksu cywilnego (w tym art. 455 k.c.) świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania.

Wynika z tego, że to wierzyciel w drodze jednostronnej czynności wyznacza dłużnikowi termin spełnienia świadczenia – termin płatności. Jednocześnie na gruncie orzecznictwa przyjmuje się, że doręczenie dłużnikowi dokumentu rozliczeniowego (faktury VAT) jest per se wezwaniem dłużnika do spełnienia świadczenia pieniężnego wówczas, gdy zawarto w nim stosowną wzmiankę co do sposobu i...