NATO w czasach tryumfalizmu Kremla

autor zdjęcia: Janek Skarzynski

źródło: AFP

Dla bezpieczeństwa Polski kluczowa jest dobra współpraca USA i ich europejskich sojuszników. Na zdjęciu od lewej polski gen. Adam Joks z dowódcami US Army płk Michaelem Fosterem i gen. Richardem Longo w kwietniu tego roku na lotnisku w Świdwinie

źródło: archiwum prywatne

Nie liczmy na to, że prowadzona przez Rosję wojna hybrydowa 
to jedyny typ możliwego konfliktu zbrojnego w Europie. Nie należy wykluczać znacznie gorszych scenariuszy – pisze wiceszef MON.

Dobrze, że sekretarz generalny NATO w pierwszych dniach po objęciu urzędu odwiedza Polskę. To sygnał pokazujący punkt ciężkości procesów obronnych zachodzących obecnie w sojuszu. Wynika on z ożywienia mechanizmów kolektywnej obrony dokonującego się pod wpływem rosyjskiej agresji na Ukrainę. Program działań na najbliższy czas wyznaczają decyzje wrześniowego szczytu z Newport.

Przed Jensem Stoltenbergiem stają jednak wyzwania, które w sensie skali i złożoności porównać można do tych z przełomu lat 80. i 90. ubiegłego stulecia. Łączy je kilka spraw: zmiana środowiska bezpieczeństwa prowadząca do adaptacji wojskowej i politycznej NATO, czynnik rosyjski, zróżnicowane co do geografii i charakterystyki zagrożenia czy różnorodność interesów państw członkowskich.

Dywidenda pokoju

NATO zawsze było żywym sojuszem wojskowym dostosowującym się do zagrożeń i wykorzystującym szanse na kształtowanie bezpieczniejszego świata. Jego niekwestionowanym dorobkiem w ostatnim ćwierćwieczu jest rozszerzenie organizacji o państwa Europy Wschodniej i Południowej oraz utrzymanie zdolności do podejmowania decyzji. Należy do niego także polityka globalnych partnerstw czy też rozwinięcie mechanizmów gwarantujących zdolność działania w przestrzeni globalnej oraz realizację złożonych misji stabilizacyjnych na lądzie, kontroli obszarów morskich czy stref zakazu...