Usługa za granicą, podatek w Polsce

Oceniając, czy w danym przypadku występuje obowiązek poboru podatku 
u źródła, należy w pierwszej kolejności ustalić, kiedy możemy mówić, 
że dochód osiągnięty jest na terytorium RP.

W toku prowadzonej działalności gospodarczej przedsiębiorcy nabywają różne usługi (w tym niematerialne) od swoich kontrahentów. Jeżeli zbywcy nie posiadają w Polsce siedziby lub zarządu, to wówczas na tych przedsiębiorcach ciąży ograniczony obowiązek podatkowy, o którym mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o CIT. Tym samym polski podmiot, wypłacając zagranicznym kontrahentom wynagrodzenie za tego rodzaju usługi, zobowiązany jest do potrącenia podatku u  źródła, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Obowiązek poboru podatku u źródła dotyczy pewnych kategorii należności, które zostały wyszczególnione przez ustawodawcę w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT (patrz ramka).

Należy przy tym podkreślić, że zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT, nierezydenci podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Oceniając zatem, czy w danym przypadku występuje obowiązek poboru podatku u źródła, należy w pierwszej kolejności ustalić, kiedy możemy mówić, że dochód osiągnięty jest na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przykładowy katalog

Ustawa o CIT nie definiuje sformułowania „przychody uzyskane na terytorium RP". Niemniej jednak, art. 3 ust. 3, dodany do tej ustawy 1 stycznia 2017 r., zawiera przykładowy...