Państwo świeckie, więc laickie

autor zdjęcia: pAP/Leszek Szymański

źródło: Rzeczpospolita

Zdrowa świeckość zapewni niezbędną komunikację między wspólnotą kościelną i państwową.

29 maja w „Rzeczpospolitej” ukazał się tekst „Państwo świeckie, nie laickie”. W imię wyjaśnienia nieporozumień chciałbym podzielić się moimi spostrzeżeniami i próbą zrozumienia zarzutów czynionych laicyzowaniu się państwa poprzez domniemane wypieranie krzyża z urzędów. W tekście ks. prof. Roberta Nęcka pojawiają się pojęcia, którymi warto się zająć i spróbować zrozumieć sposób ich konstruowania choćby po to, aby nie wprowadzać do debaty publicznej niepokojów społecznych, a także uniknąć propagandy, manipulacji i nieporozumień. Te pojęcia to świeckość, laickość oraz zdrowa świeckość, której zdaniem autora potrzebujemy. Należy sądzić, że „zdrowa świeckość” jest tu przeciwstawiana „chorej świeckości”.

Zajmijmy się faktami, które pomija ks. Nęcek. Urząd m.st. Warszawy przyjął 8 maja zarządzenie w sprawie wprowadzenia „Standardów równego traktowania”. Przeczytajmy zatem, czym są owe standardy:

„Standardy równego traktowania to zbiór zasad i wytycznych, które dzięki uwzględnieniu różnic między ludźmi przyczyniają się do poprawy jakości życia osób mieszkających w Warszawie i korzystających z usług Urzędu m.st. Warszawy oraz osób w nim zatrudnionych. Standardy wzmacniają równe szanse oraz równy dostęp do miejskich usług i zasobów dla wszystkich osób mieszkających w Warszawie i ją...