![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Specjalność radziecka
Reaktory energetyczne RBMK (bolszoj moszcznosti kanalnyj), takie jak w Czarnobylu, mimo że są ekonomiczne i tanie w budowie i mogą być wykorzystywane do produkcji plutonu, nie były instalowane nigdzie poza ZSRR, gdyż nie spełniają warunków bezpieczeństwa w innych krajach.
W reaktorach tego typu, wodno-grafitowych, moderatorem jest grafit, który może się spalić, a jego masa (1500 ton) stwarza poważne zagrożenie.
Największe niebezpieczeństwo awarii w reaktorze RMBK wynika z tzw. dodatniego współczynnika reaktywności. Polega to na tym, że w pewnych warunkach eksploatacyjnych, przy małej mocy reaktora i przy znacznym zużyciu paliwa, wzrost temperatury i odparowanie części wody z kanałów rdzenia powoduje szybki wzrost mocy, którego opanowanie wymaga sprawnego i skutecznego działania układów zabezpieczeń.
Pierwszy reaktor energetyczny RBMK został uruchomiony w 1973 r. w elektrowni Leningrad, a ostatni w 1990 r.
