![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Partia, czyli stwór jednogłowy
Partie opozycyjne nie będą w stanie walczyć z trzymaną przez Donalda Tuska za twarz Platformą, jeśli dopuszczą do wielogłosu i publicznych swarów w łonie własnych ugrupowań – pisze politolog z Uniwersytetu Śląskiego
Jarosław Kaczyński i Grzegorz Napieralski mają rację eliminując kontestatorów swego jedynowładztwa w partii. Współczesne ugrupowania, zwłaszcza opozycyjne, muszą mieć jasne i niekwestionowane przywództwo. Inaczej nigdy nie będą atrakcyjną alternatywą dla koalicji rządzącej. Zarówno Ludwikowi Dornowi, jak i Wojciechowi Olejniczakowi chodziło w istocie o ograniczenie roli szefa partii i poszerzenie swoich wpływów.
Bunt wiceprezesów
Zacznijmy od konfliktu w PiS. Chcąc go zanalizować bez popadania w telenowelową poetykę relacji z walki starych przyjaciół i opisu rozstania pełnego osobistych fobii, należy cofnąć się pamięcią o rok. Wtedy po przegranych przez Prawo i Sprawiedliwość wyborach parlamentarnych doszło do buntu trzech wiceprezesów: Ludwika Dorna, Kazimierza Ujazdowskiego i Pawła Zalewskiego. Postulowali oni ograniczenie jedynowładztwa Jarosława Kaczyńskiego i podzielenia się przez niego władzą z resztą kierownictwa partii, ze szczególnym uwzględnieniem ich samych. Zarzucali mu, że to przez niego partia przegrała, że jego decyzje miały dla tego faktu decydujące znaczenie.
Nie wskazywali, co w strategii i kampanii PiS było fatalnego, jakie błędy popełniono. Jedyne, czego się domagali, to zapewnienia, że w przyszłości decyzje będą podejmowane bardziej kolektywnie, a władza prezesa zostanie ograniczona.
Jeśli ktoś uważa, że...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
