Błędny rycerz z Neuschwanstein

źródło: Wikipedia

Ludwik II Bawarski

autor zdjęcia: Bartek Sadowski

źródło: Fotorzepa

Zamek Neuschwanstein

autor zdjęcia: Bartek Sadowski

źródło: Fotorzepa

Zamek Neuschwanstein

Zamczysko Ludwika II Bawarskiego stało się synonimem bajkowości, pierwowzorem zwiastuna dziecięcych filmów Walta Disneya. Tymczasem było scenerią dramatu okrutnego jak bajki braci Grimm i niemieckie ekspresjonistyczne kino grozy

Jacek Cieślak

Kiedy mój syn miał kilka lat, wiele niedzielnych popołudni spędziliśmy na układaniu z kilkuset puzzli pejzażu Neuschwanstein. Pewnie i w innych rodzinach zabawę kończy wspólne podziwianie zamku w promieniach słońca, z dwoma jeziorami o błękitnej tafli w tle i ośnieżonymi szczytami Alp górującymi ponad neoromańskimi wieżycami. Zamek jaśnieje śnieżną pokrywą dachów i blanków albo odbija złote barwy jesieni. Widok jest słodki jak czekolada z mleka, którą dają alpejskie krowy.

Tak jest na reprodukcjach. Przed bramą zamku kłębi się tłum Japończyków z aparatami i kamerami oraz nowobogackich Rosjan. Niemcy dojadają wursty i głośno rechoczą, mimo że widok nie nastraja do wesołości. Budowlę, tak jak przez wiele dni wiosny, jesieni i zimy, spowija gęsta mgła. Warto mieć w pamięci słoneczny pejzaż, bo teraz nie widać prawie nic. Niewiele jest w Europie miejsc, które tak jak Neuschwanstein uległy niesamowitej teatralizacji i mistyfikacji. Ma uosabiać bawarską idyllę, dlatego o królu mówi się jak o niegroźnym, sympatycznym szaleńcu. Tymczasem zamek jest naznaczony dramatem, który zapowiadał koszmar współczesności – wirtualne życie w popkulturowym matriksie.

Wampir ze spróchniałymi zębami

Ludwik II Bawarski nie życzył sobie, by po jego królewskich komnatach pętali się poddani. Nie lubił...