Z takimi, co podśpiewują, to jest problem

źródło: Fotonova

źródło: Forum

Striptizerka Chanel, lata 70.

Jan Krzysztof Kelus opowiada o początkach swojego śpiewania jako sposobu na walkę z systemem komunistycznym

Jan Krzysztof Kelus, bard

Rz: Legenda opozycji, bard „Solidarności”, idol Kaczmarskiego, badacz socjalizmu i syfilisu…

To o kim?

O panu. Nie namawiają pana, żeby jeszcze zaśpiewać?

Raz, jeszcze za czasów prof. Kieresa, zadzwoniła do mnie pani z IPN i mówi, że organizują imieniny prezesa i że chcieliby, bym wystąpił. Ja na to, że od lat nie gram, ale pani nalegała.

Nie skusił się pan?

Powiedziałem, że sam co prawda nie wystąpię, ale znam taką panią, która za czasów pierwszej „Solidarności” była striptizerką i ona na pewno również spodoba się prezesowi.

Jest pan potworem.

Pani nie kupiła ironii, tylko powiedziała, że musi to z panem profesorem skonsultować.

Jest pan potworem większym, niż myślałem.

Ja naprawdę nie widziałem w tym niczego potwornego. Wydaje mi się, że każdy powinien zrozumieć, iż, trawestując Eklezjastę, jest czas śpiewania i czas milczenia.

Słuchacze pańskich piosenek myślą, że mieszka pan „pod ruską granicą…”

Pod ruską granicą w latach 80. prowadziliśmy pasiekę i pojawiło się to w piosence. Od lat mieszkam na Mazurach, w miejscowości o niepięknej nazwie Miętkie.

I nie jest pan nikim do końca: pieśniarzem, co przestał śpiewać, legendą opozycji, która nie została politykiem…

Bo nigdy nie miałem takich ambicji, a...