Chopin – przedpiekle sławy

Piotr Witt, znany od lat w kręgach warszawskich kolekcjonerów dzieł sztuki dawnej, przebywa w Paryżu od czasów stanu wojennego.

Był wówczas jednym z korespondentów Rozgłośni Wolna Europa. Jego felietony dotyczące zarówno spektakli odbywających się w parlamencie, jak wystaw muzealnych, były ozdobą „Faktów, wydarzeń, opinii” nadawanych o 20.10 i „Panoramy dnia” o 21.10.

Dopiero w latach 90., za czasów misji Stefana Mellera, zaczęliśmy bywać w Pałacu Monako, siedzibie ambasady przy ulicy St. Dominique, jednym z ciekawszych zabytków starej architektury paryskiej, zakupionym w dwudziestoleciu dla państwa polskiego przez ambasadora Chłapowskiego z jego funduszy prywatnych.

Para ambasadorska, zainteresowana uwagami Witta o jakichś detalach architektonicznych, nakłoniła go, by przygotował monografię gmachu; rzecz została wykonana i nawet wydana, lecz dotąd jedynie w wersji francuskiej.

Studiując dzieje pałacu i jego kolejnych lokatorów, Piotr Witt trafił na wzmiankę o odbytym tam koncercie, na którym wystąpił Chopin. W rezultacie kolejnych lektur ocalałych listów Fryderyka i jego przyjaciół, wspomnień z epoki i ówczesnej prasy Witt zdał sobie sprawę, że pierwszy rzeczywisty sukces Chopina pianisty nastąpił nie w chwili koncertów w Sali Pleyela w połowie lutego 1832 roku, lecz dziesięć i pół miesiąca później. Odkrycie ważne dla chopinologii. Dla czytelnika mniej przywiązanego do ścisłych dat, lecz lubiącego po prostu słuchać...