Wielki wyścig

źródło: Archiwum „Mówią wieki”

Zawody o puchar Schneidera cieszyły się przez lata ogromnym zainteresowaniem publiczności. Na rysunku przygotowania do startu supermarine S. 6

źródło: Rzeczpospolita

Okładka programu wyścigów z 1929 roku

źródło: Rzeczpospolita

Zawody 1919 roku – od początku widzowie obserwowali zmagania pilotów w punktach zawracania samolotów

źródło: Getty Images

Tafla wody stanowiła najlepsze podłoże do startów i lądowań samolotów bijących rekordy prędkości

źródło: Archiwum „Mówią wieki”

Puchar Schneidera w poetycki sposób pokazywał spotkanie dwóch żywiołów – powietrza i wody

źródło: Archiwum „Mówią wieki”

Reginald J. Mitchell

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Przygotowanie samolotu do wyścigów kosztowało niemało pieniędzy oraz wysiłku wielu ludzi

źródło: Getty Images

Rolls-Royce Merlin, silnik dzięki któremu rozwinięto prędkość prawie 660 km/h

źródło: Archiwum „Mówią wieki”

Rolls-Royce Merlin, silnik dzięki któremu rozwinięto prędkość prawie 660 km/h

źródło: Rzeczpospolita

Trasa wyścigu o Puchar Schneidera z 1931 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Prototyp Spitfire’a, jednego z najlepszych myśliwców końca lat 30., który powstał dzięki doświadczeniom konstruktorów supermarine’ów

Z jaką szybkością może polecieć samolot? 300, 400, a może 500 km/h? Konstruktorzy ścigali się, który zbuduje najszybszą maszynę. Ale bezkonkurencyjny okazał się Reginald J. Mitchell – jego samolot przebił granicę 600 km/h

Jedną z zalet samolotu jest jego duża prędkość. Nic zatem dziwnego, że konstruktorzy wciąż dążyli do osiągania coraz większej prędkości lotu poziomego i wznoszącego. Tym celom podporządkowywano od początków lotnictwa niemal wszystkie założenia: konstrukcyjne, produkcyjne i ekonomiczne.

Uwielbiający sporty samochodowe syn rzutkiego francuskiego przemysłowca Jacques Schneider kochał emocje i ryzyko. Był przy tym wielkim entuzjastą lotnictwa, które od czasu, gdy w sierpniu 1908 roku zobaczył pokazowy lot Wilbura Wrighta w Le Mans, absorbowało go coraz bardziej. Za namową przyjaciół, których miał wielu wśród lotników, 5 grudnia 1912 roku rzucił pomysł organizowania międzynarodowych zawodów lotniczych o ufundowany przez niego puchar i nagrodę dla pilota wodnosamolotu, który osiągnie największą prędkość lotu poziomego na trasie o wyznaczonej długości.

Wybór maszyny latającej, którą można posadzić na wodzie, nie był przypadkowy. Piloci z otoczenia Schneidera już wtedy przypuszczali, że lotnictwo będzie miało do odegrania istotną rolę jako siły zwiadowcze marynarki wojennej.

Pomysł od razu wzbudził zainteresowanie lotniczego świata, z biurami konstrukcyjnymi na czele. Szczególnie we Francji, Niemczech, Włoszech, Wielkiej Brytanii i w Stanach Zjednoczonych. Ale koszty przygotowania samolotu do udziału w zawodach zdecydowanie przerastały...