Błotne żniwa

autor zdjęcia: j. cieślikowska

źródło: Fotorzepa

Słyszymy raz po raz, że Grossowie koncentrują się tylko na sprawach przykrych i hańbiących dla Polaków, nie przypominając jednocześnie przykładów działań heroicznych, pięknych i zacnych. Ale czy osoba pisząca o chorobie musi pisać też o zdrowiu? – zastanawia się prawnik i publicysta

Zdecydowana większość osób – w tym publicystów i historyków – wypowiadających się dotychczas publicznie na temat nowej książki Jana Grossa i Ireny Grudzińskiej-Gross miała nade mną tę przewagę, że nie znała jej pełnego, ostatecznego tekstu. Nie musiała zatem miarkować swego oburzenia takimi drobiazgami jak rzetelność wobec krytykowanych przez siebie autorów: oceniając treść książki na podstawie przypuszczeń, pogłosek i dedukcji z poprzednich publikacji Jana Tomasza Grossa, mogła swobodnie dać wyraz swemu wzburzeniu, patriotycznie motywowanemu zgorszeniu i szczerej trosce o standardy naukowe, tak radykalnie naruszone przez nieznaną im jeszcze książkę.

Pozbawiony dobrodziejstwa owej zasłony niewiedzy nie jestem w stanie – nawet gdybym z jakichś powodów bardzo chciał – przyłączyć się do tego chóru oburzenia. Przyczyny mojego zdania odmiennego wobec powszechnej już krytyki „Złotych żniw" ujmę w trzy myśli dotyczące zarówno samej pracy Grossów, jak i dotychczasowej reakcji na niewydaną jeszcze książkę.

Grossowie, wprowadzając częściowo czytelnika w błąd, sugerują kilkoma zabiegami retorycznymi, że osnową faktograficzną książki jest owa upiorna „gorączka złota" polegająca na przeczesywaniu gruntów w dawnych obozach zagłady dla wyszukiwania cennego kruszcu w zwłokach...