Pod herbem „Lisa”, czyli Lwa

źródło: Forum

Centrum Słonimia, zdjęcie z 1915 roku

źródło: NAC

Dom wybudowany przez Michała Kazimierza Ogińskiego w Słonimiu

źródło: zbiory autora

Szwoleżer Konopki

źródło: Forum

Synagoga w Słonimiu

źródło: Forum

Ulica Paradna

źródło: Forum

Ulica Targowa

źródło: Forum

Plac Targowy

autor zdjęcia: Marek Szyszko

źródło: Archiwum

W latach 1587 – 1685 odbywały się w Słonimiu zjazdy przedsejmowe i „popisy” rycerstwa (czyli przegląd szlachty), co w dużej mierze przyczyniło się do dalszego rozwoju miasta. Ilustracja przedstawia Lwa Sapiehę, przed którym defiluje chrągiew petyhorców z jego herbem na sztandarze

źródło: zbiory autora

Rzeka Szczara w Słonimiu

źródło: NAC

Uczestnicy uroczystości otwarcia mostu w Słonimiu. Rok 1930

źródło: Forum

Zdjęcie z pożaru miasta w 1916 r.

źródło: Forum

Zdjęcie z pożaru miasta w 1916 r.

źródło: NAC

Polscy Tatarzy, członkowie gminy muzułmańskiej w Słonimiu. Czwarty z lewej w pierwszym rzędzie Jakub Szynkiewicz mufti Muzułmańskiego Związku Religijnego

źródło: Forum

Kąpiel żołnierzy 79. pułku piechoty. Rzeka Szczara w Słonimiu. 1936 r.

źródło: EAST NEWS

Ćwiczenia żołnierzy 79. pułku piechoty. Słonim 1930 r.

źródło: Forum

Kościół św Andrzeja w Słonimiu

Miasto nad Szczarą opatrzone (do 1845 i po 1998) „Lisem" – herbem kanclerza wielkiego litewskiego i hetmana wielkiego litewskiego, a zarazem starosty słonimskiego Lwa Sapiehy, przemieniło się z litewskiego grodu w kwitnący na prawie magdeburskim ośrodek handlu i polityki.

Od 1500 roku było stolicą powiatu, od unii lubelskiej – ziemi. Sprawowano w nim sądy, a w latach 1597 – 1685, według przedwojennego przewodnika, „zapanował tu zwyczaj zjazdów przedsejmowych i popisów rycerstwa, co w dużej mierze przyczyniło się do dalszego rozwoju miasta". Świetność jego związana jest z opieką dwóch rodów – Sapiehów i Ogińskich.

„Czy jadąc szerokim, piaszczystym traktem z Dereczyna, dawnej rezydencji ks. Sapiehów, czy szosą od strony nudnych i brudnych Baranowicz, będących skrzyżowaniem paru linii kolejowych, czy wreszcie od strony starożytnego klasztoru żyrowickiego, miejsca popasu rycerstwa polskiego w wyprawach na Moskwę, zewsząd, przejeżdżając przez tę bogatą w lasy i wzgórki, średnio urodzajną okolicę, natrafisz na starożytne miasto Słonim. Z każdej z tych stron jadąc, zobaczysz najpierw szczyty wieżyc miasta; jeśli spieszysz z Dereczyna, roztworzą się nagle, jakby wielkie wrota. Zza wyniosłości ostatniej, między łgodnemi wzgórzami, ujrzysz miasto na płaskiej górze leżące. Konie każesz popędzać, lub motor silniejszym strumieniem zasilisz.

Radośnie wzywają cię strzeliste białe mury wyniosłych kościołów, gorąco witają rdzawe bryły dachów klasztornych. Wyciągają się do ciebie ramiona attyki przepięknej synagogi... Tu i ówdzie potężny dach, na masywnym bloku osadzony, uwagę twoją zwróci – to dawne budynki...