Używamy plików cookies, by ułatwić korzystanie z naszych serwisów.
Jeśli nie chcesz, by pliki cookies były zapisywane na Twoim dysku zmień ustawienia swojej przeglądarki.

Szukaj w:
[x]
Prawo
[x]
Ekonomia i biznes
[x]
Informacje i opinie
ZAAWANSOWANE

Choroby tronowe

14 lipca 2017 | Rzecz o historii | Kazimierz Jasiński
Obraz Henryka Siemiradzkiego „Dirce chrześcijańska”, przedstawiający prześladowania chrześcijan za czasów despotycznego cesarza Nerona.
źródło: Wikipedia
Obraz Henryka Siemiradzkiego „Dirce chrześcijańska”, przedstawiający prześladowania chrześcijan za czasów despotycznego cesarza Nerona.
Henryk VIII na skutek pogłębiającej się depresji stał się wybuchowym despotą.
źródło: Wikipedia
Henryk VIII na skutek pogłębiającej się depresji stał się wybuchowym despotą.
Jerzy III, który był uważany za chorego psychicznie, cierpiał na porfirię.
źródło: Wikipedia
Jerzy III, który był uważany za chorego psychicznie, cierpiał na porfirię.
John F. Kennedy (na zdjęciu z Nikitą Chruszczowem) cierpiał na tak dotkliwe bóle, że ulgę przynosiły mu jedynie zastrzyki z amfetaminy.
źródło: Wikipedia
John F. Kennedy (na zdjęciu z Nikitą Chruszczowem) cierpiał na tak dotkliwe bóle, że ulgę przynosiły mu jedynie zastrzyki z amfetaminy.

Choroby przywódców mają gigantyczny wpływ na losy narodów. Kryzysy polityczne, wojny, a nawet ludobójstwo były spowodowane rozmaitymi schorzeniami ludzi dzierżących ster władzy. Paradoksalnie można dojść do wniosku, że podręczniki historii powinni pisać lekarze, a nie historycy.

Epoka rzymska dostarcza bogatego materiału źródłowego na temat psychicznej kondycji cesarzy. Pierwsi cesarze z dynastii julijsko-klaudyjskiej – od Gajusza Juliusza Cezara do Nerona (poza Oktawianem Augustem) – byli władcami o zaburzonej osobowości. Cesarz Tyberiusz, następca Augusta, swoim postępowaniem zdradzał wyraźne objawy psychopatyczne. Rzymscy historycy Swetoniusz i Tacyt nazywali go szaleńcem w klinicznym tego słowa znaczeniu. Jego następca Kaligula doświadczał napadów szaleństwa w wyniku ciężkiej choroby przebytej w 37 r. n.e. W „Żywotach cezarów" Swetoniusz napisał, że Kaligula „wzrost miał wysoki, cerę bardzo bladą, proporcje ciała niewłaściwe: nadmiernie cienką szyję i golenie, oczy i skronie wpadnięte, czoło szerokie i posępne, włosy rzadkie z łysiną pośrodku, poza tym na całym ciele był porośnięty włosem. Dlatego gdy ktoś spojrzał na przechodzącego cesarza z góry lub w ogóle z jakiejkolwiek przyczyny wymienił wyraz »koza«, uchodziło to już za sprawę gardłową i powodowało zgubę. Twarzy z natury odrażającej i szpetnej naumyślnie jeszcze dzikszy nadawał wyraz, układając przed zwierciadłem we wszelkie grymasy budzące grozę i obawę. Nie był zdrowy ani fizycznie, ani umysłowo".

Z kolei Klaudiusz, stryj i następca Kaliguli, miał wiele cech neurotycznych wskazujących...

Dostęp do treści Archiwum.rp.pl jest płatny.

Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.

Ponad milion tekstów w jednym miejscu.

Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"

Zamów
Unikalna oferta
Wydanie: 10800

Wydanie: 10800

Spis treści

Publicystyka, Opinie

Zamów abonament