Warto zmagać się z materią

źródło: PGS w Sopocie/materiały prasowe

Jan Kanty Pawluśkiewicz, Pyramydal 2, żel-art.

Znakomity kompozytor wyjaśnia Małgorzacie Piwowar, dlaczego od muzyki woli dziś malować.

Rzeczpospolita: Z wykształcenia jest pan architektem, ale nazwisko pana kojarzy się z piosenkami Marka Grechuty, z „Nieszporami ludźmierskimi"...

Jan Kanty Pawluśkiewicz: Istotnie, muzyka na długo przesłoniła moje fascynacje rysunkiem. Ale mając 14 lat, byłem nim pochłonięty i myślałem, że będę studiował kartografię. Może była to podświadoma chęć ucieczki ze świata, w którym zagraniczne wyjazdy były mrzonką? Chciałem wyrwać się z Nowego Targu do Ameryki, gdzie był niezwykły jazz, świetne grafiki i wspaniała wolność. Złudna, jak się później dowiedziałem, jeżdżąc tam wiele razy, ale wtedy tego nie wiedziałem. Ostatecznie poszedłem na architekturę, by kreować rzeczywistość i to także dla innych. W czasach, kiedy studiowałem, rzetelnie uczono nas rysunku, akwareli, rzeźby, liternictwa. Spełniałem się.

Ale w 1969 roku poszedł pan do Piwnicy pod Baranami. O rysunku przypomniał sobie dopiero 30 lat później.

Nie sposób było zajmować się równocześnie jednym i drugim – w sposób odpowiedzialny. Ale choć po studiach wybrałem muzykę, nie zaprzestałem rysowania. Nie przychodziło mi jednak wtedy do głowy, żeby robić wystawy. Trzy...