Polscy pracownicy za granicą

Spółka, która w Polsce ma tylko siedzibę firmy i pracowników rekrutujących do pracy za granicą, nie może posiadać statusu przedsiębiorstwa delegującego. Wykonywanie obowiązków pracowniczych kolejno w kilku państwach członkowskich w następujących po sobie okresach, w określonej kolejności czasowej nie oznacza wykonywania pracy najemnej w dwóch lub więcej państwach członkowskich. Izabela Kwacz

Tak orzekł Sąd Najwyższy w wyroku II UK 150/17 z 9 maja 2018 r.

Spółka z o.o. miała siedzibę w Polsce i zatrudniała pracowników, którzy wykonywali pracę w Wielkiej Brytanii i we Francji. Działalność prowadzona przez spółkę w Polsce sprowadzała się do procesu rekrutacji pracowników a następnie obsługi księgowo-kadrowej tych pracowników, którzy pracowali wyłącznie za granicą. Spółka wystąpiła do ZUS o wydanie zaświadczenia dla swojego pracownika o podleganiu polskiemu systemowi zabezpieczenia społecznego ztytułu pracy wykonywanej w innych krajach UE (uprzednio formularz E-101, obecnie A1). ZUS wydał decyzję, w której odmówił wydania pracownikowi spółki takiego zaświadczenia. ZUS ustalił, że jako płatnik składek spółka nie prowadziła w Polsce godnej odnotowania działalności gospodarczej. Sąd okręgowy oddalił odwołanie spółki od decyzji ZUS. Sąd apelacyjny podzielił dotychczasowe ustalenia oceniając, że spór w sprawie sprowadzał się do interpretacji rozporządzenia Rady 1408/71 dotyczącej stosowania systemów zabezpieczenia społecznego dla pracowników najemnych. W myśl przepisów oraz wynikającej z nich zasady lex loci laboris,...