Skutki nadużycia umocowania

Ze względu na niezależność pełnomocnictwa od stosunku podstawowego, działanie pełnomocnika będące nadużyciem umocowania, co do zasady nie wywiera wpływu na stosunek zewnętrzny z osobą trzecią. Działanie przedstawiciela sprzeczne z zasadami współżycia społecznego w stosunku do jego mocodawcy nie przesądza o tym, że czynność prawna zawarta przez pełnomocnika jest automatycznie nieważna.

Tak orzekł Sąd Najwyższy w wyroku II CSK 228/17 z 28 lutego 2018 r.

W.C. jako teść i pełnomocnik powódki, działając na podstawie pełnomocnictwa otrzymanego od powódki A.J. i jej ówczesnego męża A.C, darował swojej żonie S.C. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu. Powódka wystąpiła przeciwko pozwanym S.C. oraz A.C. o uzgodnienie księgi wieczystej w odniesieniu do tego prawa przez wpis w dziale I. po jednej drugiej części dla niej i A.C. SR nie uznał żądania i stwierdził, że doszło do skutecznego rozporządzenia majątkiem powódki przez pełnomocnika. Sąd II instancji również apelację powódki uzasadniając, iż inicjatorka postępowania nie wykazała, że była to czynność sprzeczna z jej rzeczywistą lub domniemaną wolą. Powódka wystąpiła następnie do Sądu Najwyższego ze skargą kasacyjną, zarzucając naruszenie art. 65 § 1 i 2 Kodeksu cywilnego dotyczących wykładni oświadczeń woli i zamiaru stron przy zawieraniu umów.

SN przypomniał, że udzielenie pełnomocnictwa w oznaczonym zakresie następuje w drodze jednostronnej czynności prawnej, niezależnej od stosunku podstawowego. Z tej przyczyny, zasadnie sąd II instancji ocenił, że do wykładni udzielonego pisemnego upoważnienia nie ma zastosowania art. 65 § 2 k.c. dotyczący interpretacji umów. W.C. zawarł ze swoją żoną umowę darowizny własnościowego prawa do...