Kredyty frankowe na europejskiej wokandzie (2)

Mariusz Korpalski Umożliwienie zmiany stawek opłat w umowie długoterminowej zawsze jest traktowane jako niedopuszczalne – wynika z jednego z wyroków Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej kilkakrotnie wypowiedział się w zakresie kluczowych pojęć dyrektywy Rady 93/13/EWG w odniesieniu do umów kredytowych denominowanych lub indeksowanych do waluty obcej.

Postulat badania sprawy z urzędu przez sąd krajowy pod kątem występowania nieuczciwych warunków umowy i ich wpływu na zakres związania stron przez umowę obejmuje również kwestię wstępną, dotyczącą statusu strony jako konsumenta (WKE s. 76, wyrok w sprawie C-497/13 Froukje Faber, pkt 1 sentencji i pkt 46–48). Zgodnie z ww. zasadami nie ma znaczenia, czy strona powołała się na status konsumenta. Krajowe reguły dotyczące rozkładu ciężaru dowodu nie mogą ograniczyć zakresu zastosowania tej zasady, zgodnie z ww. regułą skuteczności.

Ochrona konsumenta przyznawana przez dyrektywę nie jest zależna od indywidualnych cech danej osoby, np. wykonywanego zawodu, prowadzonej działalności, wykształcenia czy doświadczenia życiowego. Istotna jest rola, w jakiej strona umowy występuje wobec przedsiębiorcy. Jeżeli występuje ona w ostatnim ogniwie procesu dystrybucji dóbr lub usług, dla zaspokojenia potrzeb własnych lub osób bliskich, to jest konsumentem. Indywidualne cechy takiej osoby nie mogą w żaden sposób wpływać na zakres ochrony przyznany dyrektywą. Na przykład prawnik zajmujący się zabezpieczeniami hipotecznymi jest konsumentem w zakresie pożyczki hipotecznej, udzielonej na...