Roman Hrabar, ostatnia nadzieja rodziców

Dzięki pracy i zaangażowaniu adwokata uhonorowanego Orderem Uśmiechu udało się odnaleźć około 30 tys. dzieci porwanych przez Niemców w czasie drugiej wojny światowej.

Prawniczy świat może się poszczycić wieloma wybitnymi przedstawicielami. Niektórzy są znani, inni zaś pozostają w cieniu. Do tych drugich zupełnie niesłusznie należy śląski mecenas Roman Hrabar, wybawca dziesiątek tysięcy polskich dzieci.

Roman Hrabar urodził się 28 marca 1909 r. w Kołomyi na Kresach. Po studiach prawniczych w Krakowie i we Lwowie osiadł na Śląsku i tu pracował jako urzędnik w instytucjach obsługujących przemysł górniczy. Wiele podróżował, zdobywając doświadczenie w krajach takich jak Włochy i Austria.

Ostatecznie osiadł w Warszawie. Rozpoczął karierę w Prokuratorii Generalnej. To właśnie w tym mieście przyszło mu przeżyć wojnę. W trybie tajnym uzyskał tu tytuł doktora prawa. Po upadku Powstania Warszawskiego przedostał się do Krakowa. Tam został aresztowany przez Niemców i osadzony w słynnym więzieniu Montelupich. Cudem uniknął śmierci. Od razu po wyzwoleniu bardzo aktywnie zaangażował się w pracę zawodową i społeczną. Przeniósł się do Katowic, gdzie dzięki gruntownemu wykształceniu oraz dobrej znajomości języków obcych dostał pracę w urzędzie wojewódzkim.

Realia powojennej rzeczywistości były okrutne: wielu ludzi nadal gorączkowo poszukiwało zaginionych bliskich, rozlepiając wiadomości na murach. Biuro Hrabara odpowiadało za organizację opieki społecznej. Drzwi do biura się nie zamykały. Zrozpaczeni interesanci zasypywali urzędnika...