Jak Francja zrezygnowała z wielkości

źródło: Getty Images

Francuscy żołnierze bez oporu poddawali się Niemcom. Koniec maja 1940 r.

źródło: BEW

Przemarsz zwycięskich wojsk Wehrmachtu. Paryż, Pola Elizejskie, 14 czerwca 1940 r.

źródło: BEW

Adolf Hitler (w jasnym płaszczu) podbity Paryż odwiedził tylko raz: 23 czerwca 1940 r.

1940 mógł być rokiem klęski III Rzeszy, ale przyniósł szybki podbój Francji. Stało się tak, ponieważ tylko nieliczni Francuzi gotowi byli walczyć za swój kraj. Reszta szybko pogodziła się z wizją niemieckiej Europy.

Już w roku 1932 ppłk Reboul z 2. Biura (francuskiego wywiadu wojskowego) opublikował książkę „Nie, Niemcy nie zostały rozbrojone". Podaje w niej dokładne dane o tajnym programie zbrojenia Reichswehry i przygotowaniach Niemiec do rozpętania nowej wojny w Europie. W następnych latach wywiad donosi kolejnym francuskim rządom o niemieckich zbrojeniach i planach agresji. Latem 1937 r. gen. Renondeau z wywiadu sił powietrznych pisze, że tempo remilitaryzacji Niemiec sugeruje, iż „1940 rok to przypuszczalnie rok klęski" dla Francji. W styczniu 1938 r. służby trafnie przewidują zajęcie Austrii na połowę marca. W kwietniu 1938 r. donoszą o niemieckich planach inwazji na Czechosłowację, a w kwietniu 1939 r. – o planie ataku na Polskę. Wiosną 1940 r. alarmują o nieuchronnej niemieckiej inwazji na Zachód. 1 maja 1940 r. wywiad wojskowy przewiduje, że ta ofensywa rozpocznie się pomiędzy 8 a 10 maja: Holandia, Belgia i północna Francja znajdą się pod okupacją w ciągu dziesięciu dni wojny, a reszta Francji w ciągu miesiąca. Francuzi otrzymują precyzyjne ostrzeżenia od sojuszniczych służb i od niemieckich informatorów.

10 maja 1940 r., gdy rzeczywiście dochodzi do niemieckiego ataku, francuscy decydenci polityczni i wojskowi są jednak zaskoczeni. Zachowują się tak, jakby przez ostatnie osiem lat w ogóle nie słuchali szefów swoich służb wywiadowczych. Édouard Daladier, premier od...