Przymus bezpośredni wobec pacjenta

Prawny model ochrony zdrowia psychicznego powinien pilnować, by osoby z zaburzeniami psychicznymi nie czuły się wykluczone ze społeczeństwa.

Jedną z prerogatyw zastrzeżonych tylko dla państwa jest możliwość stosowania przymusu. Państwo, aby mogło pełnić swoje konstytucyjne funkcje, musi dysponować odpowiednim instrumentarium pozwalającym mu na sprawne działanie. Jednym z najbardziej dotkliwych narzędzi w ręku aparatu państwowego jest możliwość stosowania przymusu bezpośredniego, który drastycznie wkracza w sferę praw oraz wolności człowieka i obywatela.

Konieczność stworzenia optymalnych warunków do skutecznej pomocy medycznej pacjentowi wyznacza jeden z obszarów, w którym dopuszczalne jest stosowanie środków przymusu bezpośredniego. Uruchomienie tych środków możliwe jest tylko dla osiągnięcia pozytywnego celu leczniczego, co oznacza, że nie wolno ich pod żadnym pozorem stosować, aby wyrządzić jakąkolwiek szkodę lub dolegliwość pacjentowi.

Niewątpliwie postępowanie związane ze stosowaniem przymusu stanowi wyjątek od zasady udzielania świadczeń zdrowotnych na podstawie autonomicznej decyzji podmiotu uprawnionego do wyrażania zgody lub sprzeciwu na rozpoczęcie świadczeń zdrowotnych.

Precyzyjnie określone podstawy prawne

Stosowanie przymusu bezpośredniego w obszarze leczniczym charakteryzuje się daleko posuniętą specyfiką w porównaniu z innymi obszarami, takimi jak np. zapewnienie porządku i bezpieczeństwa powszechnego przez policję.

∑ Po pierwsze, przymus stosowany w celach...