Boski wiatr

autor zdjęcia: Kikuchi Yoosai / of the reproduction) Tokyo National Museum/Yaan/wikipedia/domena publiczna

źródło: Rzeczpospolita

Tajfun niszczy flotę mongolską – akwarela na papierze namalowana przez Kikuchiego Yōsai w 1847 r.

W XIII w. zjednoczone plemiona koczownicze pod dowództwem Czyngis-chana zmieniły układ sił w Azji. Imperium mongolskie zaczęło rozszerzać się na południe, zachód i wschód. W tym czasie Wyspy Japońskie znajdowały się już od 70 lat w pełnej izolacji i odosobnieniu. Mimo to ich mieszkańcy zdawali sobie sprawę, że wkrótce Mongołowie będą chcieli wchłonąć także ich świat.

Nie jest do końca prawdą, że Japonia od początku swojej historii ściśle izolowała się od wpływów z kontynentu azjatyckiego. Obyczajowość, religia, a nawet sposób odżywiania wskazują na silne więzi ekonomiczne i kulturowe Japonii z Chinami i Koreą. Jednak pod koniec XII w. te kontakty zostały zerwane przez Japończyków. Wśród wyspiarzy istniało przekonanie, że izolacja polityczna zapewni ochronę przed potencjalną inwazją „barbarzyńców” z kontynentu. W pewnym stopniu mieli rację. W 1271 r. wnuk Temudżyna Kubiłaj-chan został pierwszym cesarzem Chin z mongolskiej dynastii Yuan. Oznaczało to, że mongolscy koczownicy przeobrażają się w społeczeństwo osiadłe oraz mogą planować inwazję na Japonię.

Mongołowie nie mieli jednak w podbojach morskich najmniejszego doświadczenia. Ograniczona powierzchnia okrętu wojennego była niezgodna z naturą jeźdźców pokonujących dziesiątki kilometrów na swoich niewielkich i zwinnych koniach. Kubiłaj musiał zatem sięgnąć po doświadczenie narodu znającego doskonale tajniki żeglugi i dalekich wypraw morskich. Inwazja na Japonię mogła się odbyć jedynie z południowych portów koreańskich. Zaopatrzenie gigantycznej armii inwazyjnej wymagało wysiłku całego imperium. Kłopoty sprawiała nie tylko aprowizacja wojska, ale także opracowanie strategii samej inwazji. Topografia Japonii była...