![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Gorączka złota *****
Szczytowym osiągnięciem Charliego Chaplina jako reżysera i aktora w okresie kina niemego była „Gorączka złota” – komedia, w której mistrzostwo każdej sceny pozwoliło mu stapiać w jedno komizm, liryzm i tragizm, bawić i wzruszać jednocześnie. To trzecie z wielkich dzieł, po „Brzdącu” i „Dyktatorze”, przypominane dziś na dużym ekranie w odświeżonej cyfrowo wersji.
W zamyśle Chaplina „Gorączka złota” miała być symboliczną panoramą losu kogoś, z kim może się utożsamiać większość ludzi: biedaka skazanego na poszturchiwanie przez innych i ustawiczną walkę z przeciwnościami natury oraz złośliwościami przypadku.
To historia poszukiwacza złota, człowieka słabego, niewielkiej postury, nieprzystosowanego do walki z przyrodą i życia wśród nieokrzesanych. Z tego filmu wiele scen weszło na stałe do historii kina, przywołują je liczne publikacje i filmy montażowe. Zwłaszcza słynny sen o balecie bułeczek prowadzonym przez bohatera w sylwestrowy wieczór, scena uczty głodujących poszukiwaczy złota, podczas której zjadają buty, walka z niedźwiedziem czy zmagania z wichurą i dramatyczne chwile w chatce zawieszonej nad przepaścią.
Komedia. USA 1925, scen. reż. Charlie Chaplin, wyk. Charlie Chaplin, Mac Swain, Tom Murray, Georgia Hale, Betty Morrissey
Kinoteka
