Przedwojenny inteligent nie wróci

źródło: Fotorzepa

Dobra szkoła powinna uczyć, jak skutecznie wykorzystać zdobytą wiedzę. Tak jak bohaterowie powieści Juliusza Verne’a, którzy siłą swej wiedzy i talentów z bezludnej wyspy czynią krainę mlekiem i miodem płynącą – uważa były wiceminister edukacji

Pytanie o kształt polskiej szkoły towarzyszy nam od lat 80. XX wieku. Odpowiedzi poszukiwano również w nowej rzeczywistości, która nastała po 1989 roku. Dlatego w latach 90. rozpoczęły się prace nad reformą edukacji. Niestety, nie zostały one doprowadzone do finału – gdy ministrem edukacji został Mirosław Handke, wszystkie dotychczasowe propozycje wyrzucono do kosza.

W latach 1997 – 2001 reforma edukacji dokonała się w kolejności odwrotnej od uznawanej zwykle za normalną. Na początku zmieniono strukturę szkoły, a dopiero potem rozpoczęły się prace nad zmianami programowymi. Powstała nowa szkoła: sześć lat podstawówki, trzy lata gimnazjum i trzy lata liceum. Stworzono też nowy system egzaminów nazwany nową maturą. Jego wady powszechnie zaczęto dostrzegać dopiero po dziesięciu latach od wprowadzenia – w końcu zauważono bowiem, że preferuje myślenie schematyczne, „pod klucz”.

Wyrównywanie szans od przedszkola

Sztandarowym hasłem reformy edukacji rządu Jerzego Buzka było „wyrównywanie szans edukacyjnych”, a miejscem ich wyrównywania miało się stać gimnazjum. Gdyby autorzy tej światłej myśli posiedli elementarną choćby wiedzę z psychologii rozwojowej, wiedzieliby, że to zbyt późno. Szanse edukacyjne wyrównuje się przede wszystkim w...