Gruntowna korekta rosyjskiego kanonu

źródło: Wikipedia

Grób Gajto Gazdanowa w Sainte Genevieve de Bois pod Paryżem

źródło: Fotorzepa

Gajto Gazdanow

źródło: __Archiwum__

Anatolij Marienhof (z lewej) z Sergiejem Jesieninem

Utwory Marienhofa, Zazubrina, Grossmana i Ginzburg dowodzą, że kanon literatury rosyjskiej, który znamy, jest niepełny i należy go przebudować.

W ostatnich latach ukazało się w Polsce kilka niepublikowanych wcześniej dzieł rosyjskich pisarzy XX wieku. Najlepiej przyjęty został Wasilij Grossman. Jego „Życie i los" uważane jest dziś za jedną z najważniejszych powieści ubiegłego stulecia i bodaj najwybitniejszą książkę o II wojnie światowej. Jednak nie tylko Grossman pozostawał nam do niedawna nieznany. Wśród ważnych pozycji, niedostępnych dotychczas w języku polskim, były także wydane w ostatnich latach „Stroma ściana" Eugenii Ginzburg, „Cynicy" Anatolija Marienhofa, „Drzazga" Władimira Zazubrina, „Zejście pod wodę" Lidii Czukowskiej, „Wieczór u Claire" Gajto Gazdanowa i właśnie opublikowany „Piąty kąt" Izraila Mettera. Książki te posiadają nie tylko wagę świadectwa (jako próby opisu reżimu komunistycznego), niezaprzeczalne są również ich walory literackie. Nasza wiedza o literaturze rosyjskiej okresu komunizmu przypomina wciąż XIX-wieczne mapy, na których ilość białych plam bliska jest ilości miejsc dokładnie opisanych. Przekłady Henryka Chłystowskiego (bo głównie jemu zawdzięczamy nowe tłumaczenia), które ukazały się nakładem...