Głos twórców z głębokości

źródło: Muzeum Śląskie w Katowicach

Wystawa „Światło historii. Górny Śląsk na przestrzeni dziejów”. Fot. Jacek Mężyk

źródło: Muzeum Śląskie w Katowicach

Wystawa Carole Benzaken. Fot. Rafał Wyrwich

źródło: Muzeum Śląskie w Katowicach

Imponująca wieża widokowa. Fot. Sonia Szelag

źródło: Muzeum Śląskie w Katowicach

Szklane bryły doświetlające wnętrze Muzeum Śląskiego. Fot. Witalis Szołtys

W trzecim etapie działalności Muzeum Śląskiego w Katowicach artyści zeszli do podziemia.

– Naszemu muzeum zawsze towarzyszył nerw nowoczesności – mówi dyrektor placówki Alicja Knast.

Choć ten „nerw nowoczesności" widoczny jest oczywiście najbardziej w obecnym kształcie placówki, która od 2015 roku funkcjonuje w nowej, niezwykłej przestrzeni, to widać już go było przed II wojną światową.

Muzeum Śląskie rozpoczęło swoją działalność w 1929 roku i na początku funkcjonowało w budynku Urzędu Wojewódzkiego i Sejmu Śląskiego. Pierwszy dyrektor Tadeusz Dobrowolski rozpoczął gromadzenie eksponatów: strojów ludowych, wyrobów rzemiosła artystycznego, obrazów oraz kolekcji sztuki sakralnej. W roku 1936 rozpoczęto budowę gmachu – jednego z najnowocześniejszych w ówczesnej Europie – według projektu Karola Schayera. Nigdy go jednak nie otwarto, ponieważ zakończenie prac zbiegło się z wybuchem II wojny światowej. Budynek został splądrowany i prawie całkowicie zniszczony przez hitlerowców. Po wojnie przez bardzo długi czas środowiska artystyczne, oświatowe i naukowe bez skutku dopominały się o przywrócenie placówki. Jej restytucja nastąpiła dopiero w 1984 roku, a dyrektorem został dr Lech Szaraniec.

Reaktywacja

– Rozpoczęliśmy prace w dawnym hotelu z przełomu XIX i XX wieku, który uległ gruntownej przebudowie – mówi dr Lech Szaraniec, który kierował...