Klauzula nie przekreśla optymalizacji

Podstawowa przesłanka stosowania klauzuli przeciwko unikaniu opodatkowania to podejmowanie przez podmiot gospodarczy czynności nakierowanych przede wszystkim na osiągnięcie korzyści podatkowej, podczas gdy pozostałe cele ekonomiczne lub gospodarcze są mało istotne.

Klauzula przeciwko unikaniu opodatkowania została wprowadzona ustawą z 13 maja 2016 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (DzU z 2016 r. poz. 846), w nowym Dziale IIIa (Przeciwdziałanie unikaniu opodatkowania) ordynacji podatkowej, który znalazł się pomiędzy działem III (Zobowiązania podatkowe) a Działem IV (Postępowanie podatkowe). Ta kolejność i umiejscowienie nie są przypadkowe. Wskazują na rangę przepisów o przeciwdziałaniu opodatkowania, które mają nie tylko charakter ogólny względem całego systemu prawa podatkowego, ale wręcz nadrzędny. To znaczy, że w praktyce mogą „uchylać" inne podatkowe normy prawne. Nawet jeśli uznamy, że odbierają jedynie korzyści podatkowe uzyskane na ich podstawie, to w praktyce będą nie tyle korygowały inne normy, lecz je uchylały.

Klauzula może być stosowana do wszystkich podatkowych należności budżetowych (prócz podatku od towarów i usług), czyli min. do podatków dochodowych, majątkowych, podatków i opłat lokalnych.

Klauzula nie wyeliminowała i nie zabroniła jednak planowania podatkowego i optymalizacji podatkowej. Wyznaczyła jedynie granice dopuszczalnej optymalizacji podatkowej Nadal legalną, akceptowaną przez władze podatkowe metodą obniżenia obciążeń podatkowych powinno być zatem planowanie podatkowe i optymalizacja podatkowa.

Sporo...