Sprawiedliwość w procesie coraz częściej przegrywa

Temida | Nie wszystkie orzeczenia Sądu Najwyższego mogą być dla praktyków drogowskazem Dariusz Czajkowski

Adam C. (personalia zmienione) został w 2001 r. tymczasowo aresztowany pod zarzutem obcowania płciowego ze swoim 12-letnim synem i jego dwoma kolegami, rówieśnikami. Po czterech latach procesu sąd rejonowy skazał go na trzy lata pozbawienia wolności. W wyniku apelacji wniesionej przez oskarżonego i jego obrońcę sąd okręgowy uchylił wyrok skazujący i sprawę przekazał sądowi rejonowemu do ponownego rozpoznania. Ten zaś, po kolejnych czterech latach (!) uniewinnił Adama C. W kilkudziesięciostronicowym uzasadnieniu wyroku skrupulatnie przytoczył i omówił dowody wskazujące na... winę oskarżonego, podnosząc jednocześnie, że uniewinnienie było spowodowane wyłącznie przyczyną natury formalnej – koniecznością zastosowania się do tzw. zakazu reformationis in peius. Instytucja ta polega na zakazie wydawania rozstrzygnięć mniej korzystnych dla oskarżonego niż zawarte w zaskarżonym wyroku. Zakaz ten obowiązuje, gdy apelacja jest wniesiona wyłącznie na korzyść oskarżonego. Innymi słowy: oskarżony nie musi się obawiać, że jego apelacja spowoduje np. zaostrzenie kary, choćby była nawet na pierwszy rzut oka rażąco łagodna. Jeśli oskarżyciel nie wniesie apelacji, oskarżony może spać spokojnie: ani w tym, ani w kolejnym orzeczeniu nie mogą zapaść rozstrzygnięcia mniej korzystne niż w wyroku pierwotnym.

Wracając do realiów sprawy, sąd rejonowy stwierdził (od momentu aresztowania Adama C. do wydania wyroku upłynęło dziesięć lat),...