Narodowe czy ponadnarodowe?

Wybory do Parlamentu Europejskiego są w dużej mierze plebiscytem krajowym i to nie tylko w Polsce, ale też we Francji oraz w Niemczech – twierdzi politolog.

Rodzima partia Fransa Timmermansa w najbliższych wyborach może osiągnąć piąte miejsce w Holandii i wprowadzić jednego lub dwóch przedstawicieli do liczącego 751 posłów Parlamentu Europejskiego. Pomimo to wiceprzewodniczący Komisji Europejskiej jest „wiodącym kandydatem" (Spitzenkandidat) frakcji europejskich socjalistów. Przykład ten dość dobrze ilustruje meandry unijnej demokracji. Wybory odbywają się według dwóch logik: ponadnarodowej i narodowej.

W ramach tej pierwszej kandydat z małego państwa, z niewielkim poparciem politycznym na lokalnej scenie może odgrywać wiodącą rolę w Brukseli i pretendować do najwyższych funkcji w instytucjach unijnych. Według samego Timmermansa podstawowe znaczenie w tej rywalizacji ma podział na optymistów, którzy są otwarci na dalsze postępy integracji, oraz pesymistów. Problem polega na tym, że ci ostatni zyskują na znaczeniu. Według badania think tanku European Council of Foreign Relations (ECFR) wielu wyborców uznało za możliwy rozpad Unii w najbliższych latach. Najwięcej pesymistów jest we Francji, Włoszech i Polsce (57 proc. respondentów), niewiele mniej w Niemczech.

Kandydaci, którzy są na szpicy

Główny spór polityczny dotychczas rozgrywał się pomiędzy ugrupowaniami wspierającymi dalsze postępy integracji a tymi, które są wobec tych...