O kształceniu na odległość „na prawie” i „o prawie” (2)

e-Learning wymaga dyscypliny od kadry i studentów.

Normą ogólną jest art. 67 ust. 4 ustawy z 20 lipca 2018 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (tekst jedn. DzU z 2020 r. poz. 85), który stanowi, że „jeżeli pozwala na to specyfika kształcenia na studiach na określonym kierunku, część efektów uczenia się objętych programem studiów może być uzyskana w ramach zajęć prowadzonych z wykorzystaniem metod i technik kształcenia na odległość przy wykorzystaniu infrastruktury i oprogramowania zapewniających synchroniczną i asynchroniczną interakcję między studentami i osobami prowadzącymi zajęcia".

Przepis wskazuje więc na ocenę ogólną (wyłączoną przez bieżącą sytuację), czy specyfika kierunku pozwala na część efektów uczenia się z wykorzystaniem kształcenia na odległość przy pomocy specjalistycznych narzędzi informatycznych. Ważne jest wskazanie na poziomie ustawy, że proces dydaktyczny powinien mieć formułę kontaktu asynchronicznego i synchronicznego.

Nagłe obciążenie wykładowców

Wiadomo, że e-learning sprowadza się raczej do kontaktu asynchronicznego, zatem do prezentowania różnego rodzaju materiałów dydaktycznych studentom bez zachowania jedności miejsca i czasu wykładowca–student.

Materiały mogą być różnorakie: nagrania audio lub wideo tak wykładów, jak i szkoleń, projektów, realizacji z badań itp., materiały (testy, zadania do...