orzecznictwo

Niekiedy zaspokojenie roszczenia na polu cywilnoprawnym napotyka trudności. Znaczną rolę „wspomagającą” odgrywa prawo karne. Jednym z takich rozwiązań jest art. 300 k.k. regulujący udaremnienie lub uszczuplenie zaspokojenia wierzyciela.

W judykaturze zauważono, że oczywiste jest, iż art. 300 § 1 k.k. penalizuje takie rozporządzenie przez dłużnika majątkiem, które ma realny wpływ na zaspokojenie wierzyciela, jednakże nie musi to być wcale udaremnienie takiego zaspokojenia, bo wystarcza jego ograniczenie. Gdy sprawca, zawierając czynność prawną z zamiarem udaremnienia lub uszczuplenia, w ten sposób zaspokojenia swojego wierzyciela, a czynność ta do takich konsekwencji nie może doprowadzić, czego nie jest świadom sprawca, to taka sytuacja stanowi karalne usiłowanie nieudolne występku z art. 300 § 1 k.k. z uwagi na użycie środka nienadającego się do popełnienia czynu zabronionego – art. 13 § 2 k.k. Zagrożenie karą za tę postać stadialną popełnienia przestępstwa mieści się w granicach zagrożenia przewidzianego dla danego przestępstwa – art. 14 § 1 k.k. (postanowienie SN z 27 maja 2021 r., V KO 23/21, orzecznictwo SN dostępne na www.sn.pl poza wyraźnie wskazanymi źródłami).

Zagrożonym niewypłacalnością w rozumieniu art. 300 § 1 k.k. może być każdy dłużnik podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą. Odnosząc się do podmiotu przestępstw na szkodę wierzycieli, zauważono, że co...