Broń totalnej porażki

autor zdjęcia: B.J. Daventry, Royal Air Force official photographer/Aaa3-other /wikipedia/domena publiczna

źródło: Rzeczpospolita

Brytyjskie defianty wzięły udział w Bitwie o Anglię. Ale już w 1942 r. wycofano je ze służby

autor zdjęcia: British Government/Lockeyear/wikipedia/domena publiczna

źródło: Rzeczpospolita

Panjandrum, czyli brytyjska mina samobieżna. Tona materiału wybuchowego umieszczona była w bębnie między dwoma kołami o średnicy 3 m. Napęd stanowiło 18 kordytowych rakiet umocowanych na obwodzie kół. Projekt owej miny okazał się kompletnym niewypałem

autor zdjęcia: US Army photo/Goszei /wikipedia/domena publiczna

źródło: Rzeczpospolita

Jeden z 9 tys. bojowych balonów Fu-go. Japończycy próbowali atakować nimi USA

autor zdjęcia: Plbcr/Hohum/wikipedia/CC BY-SA 3.0

źródło: Rzeczpospolita

Niemiecki Fliegerfaust – ręczny granatnik przeciwlotniczy. Połączono w pęk dziewięć luf i dodano pistoletowy uchwyt oraz celownik... Fliegerfaust nie uchronił III Rzeszy przed klęską

autor zdjęcia: Universal History Archive / BEW

źródło: Rzeczpospolita

Adolf Hitler (tyłem, drugi z prawej) podczas inspekcji największej w historii armaty (tzw. Gustaw). Lufa miała długość aż 32 m, a pociski ważyły po 7 ton. II wojna światowa, 1941 r.

W czasie II wojny światowej pojawiło się wiele przełomowych pomysłów modernizacji uzbrojenia. Im gorsza była sytuacja na froncie, tym bardziej szalone pomysły przychodziły do głowy konstruktorom. Jedne wyglądały dziwnie, lecz miały zastosowanie. Inne, na pozór sensowne, okazały się konstrukcyjnym niewypałem.

Wybór sześciu opisanych poniżej broni jest czysto subiektywny. Warunkiem było wejście konstrukcji do produkcji i zastosowanie w walce. Trudno ustalać ranking najbardziej nieudanych pomysłów, zwłaszcza że startowały w różnych kategoriach. Przejdźmy więc do rzeczy.

Lepka bomba

Pamiętacie „Szeregowca Ryana”, gdzie Tom Hanks przekonuje towarzyszy do włożenia granatu do nasączonej olejem skarpety i zaatakowania czołgów „lepką bombą”? To nie jest jego oryginalny pomysł. Podczas walk we Francji Brytyjczycy uznali, że piechota potrzebuje więcej środków do zwalczania niemieckich czołgów. Stworzono więc w 1940 r. ręczny granat przeciwpancerny typ 74. Szklana kula o wadze 600 g zawierała nitroglicerynę i była owinięta wełnianą tkaniną nasączoną lepką żywicą. Aby użyć granatu, należało zdjąć metalową osłonę, zwolnić zawleczkę i rzucić. Lepka skarpeta przyczepiała się do pancerza, szkło pękało, wylewała się nitrogliceryna, a po pięciu sekundach zapalnik inicjował wybuch. W teorii bardzo proste, w praktyce – niekoniecznie. Po zdjęciu osłon granat czepiał się wszystkiego (odzieży lub ekwipunku), a rzucony mógł utknąć wśród gałęzi. O ile skutecznie lepił się do ubrania, o tyle słabo do czołgu, gdy ten był brudny. Niestety, Niemcy rzadko myli czołgi przed bitwą. Wyrzucana wybuchem granatu...