Oszustwo skarbowe – wybór ustawy jako linia obrony

Na wokandach sądowych w sprawach związanych z odpowiedzialnością karnoskarbową dominują tzw. oszustwa podatkowe, określone w art. 56 kodeksu karnego skarbowego. Ewentualne skazanie oraz potencjalna represja karna zależy jednak od tego, jak zostanie ostatecznie zakwalifikowany czyn zarzucany oskarżonemu.

Ustawy podatkowe podlegają nieustannym zmianom, starając się dogonić realia życia gospodarczego. Ciągłym zmianom podlega także kodeks karny skarbowy (k.k.s.), w którym od wielu lat można obserwować wyraźną tendencję zaostrzania nie tylko represji karnej, ale także określania nowych typów czynów zabronionych. W tych warunkach istotnego znaczenia nabiera określenie najkorzystniejszego dla oskarżonego stanu prawnego.

Oszustwo podatkowe

Art. 56 k.k.s. w swej treści zwiera opis znamion wykroczenia skarbowego, jak również przestępstwa skarbowego w typie podstawowym i uprzywilejowanym. I tak podatnik, który składając organowi podatkowemu, innemu uprawnionemu organowi lub płatnikowi deklarację lub oświadczenie, podaje nieprawdę lub zataja prawdę albo nie dopełnia obowiązku zawiadomienia o zmianie objętych nimi danych, przez co naraża podatek na uszczuplenie, popełnia przestępstwo w typie podstawowym i podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych albo karze pozbawienia wolności, albo obu tym karom łącznie. Jeżeli kwota podatku narażonego na uszczuplenie jest małej wartości, sprawca podlega karze grzywny do 720 stawek dziennych (przestępstwo skarbowe w typie uprzywilejowanym). Z kolei, jeśli kwota podatku narażonego na uszczuplenie nie przekracza ustawowego progu, sprawca czynu zabronionego podlega karze grzywny za wykroczenie skarbowe.

Wartości kodeksowe...