Dorastanie zjednoczonej Europy

autor zdjęcia: AFP

źródło: Rzeczpospolita

Ursula von der Leyen za swój sztandarowy program przyjęła walkę ze zmianami klimatycznymi

Ursula von der Leyen chciała, by Komisja Europejska zajmowała się także geopolityką. I tak się dzieje, choć bardziej za sprawą zewnętrznego świata niż z inicjatywy Brukseli.

Ursula von der Leyen nie miała najlepszych referencji, gdy w 2019 roku jej nazwisko zostało niespodziewanie wysunięte przez kanclerz Niemiec Angelę Merkel w zastępstwie od dawna szykowanego na to stanowisko Manfreda Webera. Von der Leyen zawiodła jako minister obrony Niemiec i wydawało się, że jej kariera chyli się ku końcowi. Opór francuskiego prezydenta Emmanuela Macrona przed postawieniem na czele europejskiej egzekutywy Webera niespodziewanie wyciągnął Niemkę na szczyty władzy.

Von der Leyen nigdy nie była uważana za wizjonerkę w stylu Jacques’a Delorsa. Raczej sprawną menedżerkę. Tak pracowitą, że wolała spać w pokoju obok swojego gabinetu, byle nie tracić czasu w Brukseli na dojazdy.

Więcej kompetencji

Jednak niezwykła sekwencja nadzwyczajnych kryzysów, jakie nawiedziły Unię, zmusiła szefową Komisji Europejskiej do podjęcia strategicznych decyzji, dzięki którym europejska centrala ma dziś niepomiernie więcej władzy niż przed pięciu laty.

Pierwszą z tych plag okazała się pandemia. Dzięki zdecydowanemu działaniu von der Leyen udało się zapobiec przywróceniu kontroli na granicach wewnątrz Wspólnoty i postawieniu Unii na tory, które prowadziły do jej rozpadu. Pokusa była ogromna, bo już od pierwszych miesięcy zarazy jedne kraje (Włochy, Hiszpania) radziły sobie z nią gorzej niż inne (potem układ się odwrócił i to na północy...