Powtarzające się świadczenia niepieniężne na rzecz spółki – szansa czy ryzyko

Możliwe jest zobowiązanie wspólnika w umowie spółki do powtarzających się świadczeń niepieniężnych w zamian za wynagrodzenie. Konstrukcja taka często jest podważana w praktyce przez organy ZUS i NFZ.

Ustawa z 15 września 2000 r. Kodeks handlowy (dalej: k.s.h.) zawiera art. 176 dotyczący powtarzających się świadczeń wspólników. Zgodnie z tym przepisem możliwe jest zobowiązanie wspólnika w umowie spółki do powtarzających się świadczeń niepieniężnych w zamian za wynagrodzenie. Wynagrodzenie to jest należne wspólnikom, nawet gdy sprawozdanie finansowe nie wykazuje zysku. Jest to zatem regulacja umożliwiająca uzyskiwanie stałych dochodów wspólnikom, nawet jeżeli spółka z jakiegoś powodu nie jest rentowna i nie może wypłacić dywidendy.

Na gruncie podatków dochodowych wynagrodzenie uzyskiwane przez wspólnika na podstawie art. 176 k.s.h. jest opodatkowane według skali podatkowej, czyli w wysokości 12 proc. i 32 proc. w zależności od wartości świadczeń. Co do zasady wynagrodzenie to nie powinno podlegać składkom na ubezpieczenia zdrowotne i społeczne, co z punktu widzenia zwiększenia obciążeń składkowych w Polskim Ładzie zwiększyło atrakcyjność tego sposobu rozliczeń.

Problematyczne w ostatnim czasie okazało się jednak podejście prezesów NFZ i ZUS, którzy twierdzą, że w wielu przypadkach wspólnicy nie świadczą na rzecz spółki powtarzających się świadczeń niepieniężnych, lecz usługi charakterystyczne dla cywilnoprawnych stosunków zobowiązaniowych. Tym samym – zdaniem ww. podmiotów – otrzymywane kwoty powinny...