Odmowa powołania sędziego tylko w wyjątkowych sytuacjach

Odmowa powołania neguje co do zasady prawidłowość procesu nominacyjnego.

Art. 179 Konstytucji RP stanowi, że sędziowie są powoływani przez prezydenta Rzeczypospolitej na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa, na czas nieoznaczony. Konstytucja precyzyjnie określa, że prawo do powołania sędziów przynależy prezydentowi, poprzedzone jest natomiast wnioskiem Krajowej Rady Sądownictwa.

Trwające dyskusje, na ile akt powołania ma charakter stricte formalny czy też stanowi kolejne postępowanie kontrolne prezydenta wobec zawnioskowanych przez KRS sędziów, nie usuwają wątpliwości, czy odmowa powołania sędziów powinna być uzasadniana.

Zauważyć wszak należy, że przyjęcie, iż prezydent RP dubluje lub recenzuje proces nominacyjny sędziów, który jest wielofazowy, prowadzi do stawiania pytań o zakres kompetencji wszystkich uczestników procesu nominacyjnego, w tym w jego końcowej fazie Krajowej Rady Sądownictwa, która zwraca się do prezydenta RP z wnioskiem o powołanie.

Pytanie o zadania prezydenta RP

Powyższe stawia również pozornie otwarte pytanie, w jakich sytuacjach prezydent RP może odmówić powołania sędziów. Pytanie to nie odnosi się do skuteczności powołania czy też skuteczności odmowy powołania. Skuteczność powołania czy też odmowy powołania jest niepodważalna i następuje z chwilą podjęcia określonej decyzji przez prezydenta RP. Pytanie to dotyka natomiast zagadnienie, na ile akt powołania czy odmowa powołania...