Dwa pułki zsiadły z koni

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Replika czołgu rozpoznawczego TKS, rekonstrukcja bitwy nad Bzurą, 2006 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Kompania czołgów 7TP podczas ćwiczeń, 1938 r.

autor zdjęcia: Leszek Nabiałek

źródło: Rzeczpospolita

Szlak bojowy 10. Brygady Kawalerii (zmotoryzowanej), 1 – 19 września 1939 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Kompania czołgów Vickers E (jednowieżowy) podczas przeglądu, 1937 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Patrol rozpoznawczy 10. Brygady Kawalerii na motocyklu Sokół 1000 M-111

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Vickers jednowieżowy podczas prób poligonowych

źródło: Archiwum „Mówią wieki”

Żołnierze 10 Brygady Kawalerii w samochodzie Polski Fiat 508 III/W „Łazik”

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Tankietki TK-3 i piechota, manewry na Wołyniu, 1939 r.

źródło: Archiwum „Mówią wieki”

Działo przeciwlotnicze Bofors kal. 40 mm na stanowisku, fotografia z czasopisma „Promień Słońca”, 1938 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Niemieckie działo nad granicą polsko-słowacką, 1 września 1939 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Gen. Antoni Szylling, dowódca Armii „Kraków”

źródło: Bundesarchiv

Gen. Rudolf Veiel, dowódca 2. Dywizji Pancernej

źródło: Archiwum „Mówią wieki”

Kolumna zmotoryzowana niemieckiej 2. Dywizji Lekkiej w Iłży, 6 września 1939 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Szosa pod Pcimiem po niemieckim bombardowaniu, 2 września 1939 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Polski ciągnik półgąsienicowy C4P holujący działo kal. 75 mm

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Obalony polski słup graniczny na granicy ze Słowacją

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Czołg Vickers E (dwuwieżowy) podczas ćwiczeń

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Motocykliści z dywizjonu rozpoznawczego 10. Brygady Kawalerii

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Rozbity niemiecki Panzer II

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Polskie lekkie bombowce PZL-23 Karaś z 22. Eskadry 2. Pułku Lotniczego z Krakowa

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Niemieckie działo podczas walk w Beskidach

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Czołgi niemieckiej 4. Dywizji Lekkiej forsują Dunajec, 6 września 1939 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Obsługa działka ppanc. wz. 36 z dywizjonu przeciwpancernego 10. Brygady Kawalerii

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Polski Vickers E (dwuwieżowy) uzbrojony w karabiny maszynowe

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Niemiecka kolumna zmotoryzowana w płonącej polskiej wsi

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

TKS z nkm 20 mm

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Prototyp polskiego czołgu 10TP z 1938 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Polski czołg 7TP podczas prób na Pustyni Błędowskiej w 1938 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Płk Rowecki i oficerowie sztabu Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej, sierpień 1939 r.

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Francuski czołg R-35 – takie wozy znajdowały się na wyposażeniu 21. Batalionu Czołgów Lekkich, który bez walki wycofał się do Rumunii

Do połowy lat 30. Wojsko Polskie nie posiadało jednolitej koncepcji rozwoju broni pancernej. Doświadczenia wojny polsko-bolszewickiej skłaniały polskich strategów do myślenia, że przyszłe konflikty będą rozstrzygane za pomocą śmiałego manewru, jednak nad Wisłą jego narzędzie ciągle miała stanowić kawaleria.

Głosy zwolenników mechanizacji armii rozbijały się o ścianę niechęci ze strony konserwatywnie nastawionej części Sztabu Głównego, głównie oficerów z Departamentu Kawalerii. Na nic zdały się wyliczenia wskazujące, że koszt utrzymania brygady zmotoryzowanej byłby niższy niż brygady kawalerii. W 1930 roku wydatki na broń pancerną i samochody wynosiły zaledwie 0,5 proc. budżetu wojskowego.

Dopiero gdy do Polski zaczęły napływać niepokojące sygnały o tworzeniu w Niemczech i ZSRR dużych formacji pancerno-zmechanizowanych, zdolnych do wykonania silnych uderzeń przełamujących i samodzielnego działania na głębokich tyłach, w Warszawie zaczęto szukać rozwiązań, jak przeciwdziałać zagrożeniu.

Ponieważ w nadchodzącym konflikcie armia polska miała prowadzić głównie działania defensywne, nie widziano sensu formowania jednostek pancernych na wzór sąsiadów, lecz oddziałów zaporowych o trakcji motorowej nasyconych środkami przeciwpancernymi i saperami oraz wspartych lekkimi czołgami. Projekt utworzenia kilku takich oddziałów powstał jesienią 1936 roku. Miały one znajdować się w dyspozycji naczelnego wodza lub dowódców armii i służyć do opóźniania ruchów nieprzyjaciela oraz wyczerpywania jego siły uderzeniowej.

W Sztabie Głównym i Ministerstwie Spraw Wojskowych wybuchł kolejny spór. Część oficerów domagała się utworzenia...