Rosja wypływa na Morze Czarne
O nieuchronności konfliktów rosyjsko-tureckich decydowały w dużym stopniu czynniki ideologiczne. Rosjanie uważali, że wyzwolenie Konstantynopola – kolebki prawosławia – oraz oswobodzenie słowiańskich i prawosławnych poddanych sułtana jest ich misją dziejową.
Kiedy w 1475 roku upadła Kaffa, genueńska kolonia na Krymie, a chanat krymski stał się sułtańskim lennem, na kilka stuleci Morze Czarne stało się wewnętrznym morzem tureckim. Pod koniec XVII wieku do rozgrywki o nie włączyła się Rosja. W 1696 roku Piotr I zdobył Azow i zaczął budować Flotę Czarnomorską. Turcy próbowali zamknąć Rosjan na Morzu Azowskim i nie wypuszczać ich na Morze Czarne. Temu służyć miała potężna twierdza Janikale strzegąca Cieśniny Kerczeńskiej, zwana „tureckim Gibraltarem”.
W latach 1768 – 1774 toczyła się wojna zwana przez historyków tureckich polską, ponieważ wybuchła wskutek interwencji Rosji przeciw konfederacji barskiej. Podczas tej wojny Aleksander Orłow rozbił flotę turecką w bitwie pod Czesme, a armia rosyjska zdobyła Janikale od strony lądu. W następstwie tego konfliktu Rosja anektowała w 1783 roku Krym i zaczęła budować potężną bazę morską w Sewastopolu. W kolejnych wojnach (1787 – 1792, 1806 – 1812 i 1828 – 1829) Rosja miała wyraźną przewagę, a granice między oboma państwami zarówno na Bałkanach, jak i na Zakaukaziu systematycznie zmieniały się na niekorzyść Turcji.
Pod rządami cara Mikołaja I (1825 – 1855) Rosja stawała się państwem coraz bardziej autorytarnym i zamkniętym, odcinającym się od Europy. Turcja przeciwnie, pod rządami Abdülmecida I (1839 – 1861) przeżywała okres reform, tzw. tanzimatu. Wprowadzono wówczas prawo wzorowane na Kodeksie Napoleona,...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta