Zasady z szuflady

autor zdjęcia: Jerzy Dudek

źródło: Fotorzepa

4 marca 2016 minister sprawiedliwości ponownie został Prokuratorem Generalnym

źródło: materiały prasowe

Beata Mik

Nowe unormowanie ustroju i organizacji prokuratury nie jest nowatorskie. Stanowi raczej protezę nałożoną – metodą zaiste ortodontyczną: ząb za ząb – na schemat uchylonej ustawy o prokuraturze 
z 1985 r. sklejoną przeważnie z surowców wtórnych – polemizuje prokurator.

Beata Mik

Jak pamiętamy, wejście w życie ustaw z 28 stycznia 2016 r.: Prawo o prokuraturze (dalej: u.p.p.) oraz przepisy wprowadzające ustawę – Prawo o prokuraturze (dalej: p.w.u.p.p.) przyrównano do zabiegu wstawienia tejże instytucji wybitych ongiś zębów. Ot, i w przestrzeni medialnej rozpanoszyła się figura jurydyczna, o której można by pisać wzajemnie sprzeczne doktoraty. Wszelako jedno wydaje się pewne. Nowe unormowanie ustroju i organizacji prokuratury nie jest bynajmniej nowatorskie. Stanowi raczej protezę nałożoną – metodą zaiste ortodontyczną: ząb za ząb – na schemat uchylonej ustawy o prokuraturze z 1985 r. (dalej: u.p.), sklejoną przeważnie z surowców wtórnych. Poprzednicy zerwali ministrom sprawiedliwości epolety prokuratora generalnego? To ponownie przypniemy. Odcięli prokuraturę od polityki? Scementujemy. Przewrócili prokuratorom w głowach wzmocnieniem gwarancji niezależności? Wydłużymy terminy przedawnienia deliktów dyscyplinarnych. Komuś się nie podoba? Ześlemy tam, skąd głos nie dochodzi. I tak dalej. Co per saldo wyszło, widać gołym okiem.

Wpisywanie się w aurę

Sedno problemu tkwi jednak w tym, że z różnych przyczyn nie każdy chce nowalijki obejrzeć z bliska i ocenić w zgodzie z własnymi zmysłami. Niektórzy wolą powtarzać za innymi, że stało się dobrze, bo skoro zmiany, potrzebne czy tylko dla hecy, to wszędzie....