Duch ważniejszy od celebry

autor zdjęcia: Dariusz Gorajski

źródło: Rzeczpospolita

Popularne stały się żywe inscenizacje walk powstańczych, przygotowane przez grupy rekonstrukcyjne.

Wzniecane przez Polaków od XVIII w. narodowe zrywy kończyły się klęskami. Inaczej było z Powstaniem Wielkopolskim.

6 grudnia 1918 roku, w drodze do Warszawy, Ignacy Jan Paderewski zatrzymał się w Poznaniu. Owacyjnie witany, wygłosił słynne przemówienie przed hotelem Bazar. To była decydująca, ostatnia iskra, która wznieciła powstanie. Następnego dnia, 27 grudnia, swoją paradę wojskową na ulicy Święty Marcin urządzili Niemcy – zrywali polskie flagi, napadali na polskie instytucje. Wybuchły zamieszki, wywiązała się walka, wybuchło powstanie wielkopolskie. Kierowała nim Polska Organizacja Wojskowa Zaboru Pruskiego.

Zadanie do wykonania

Polacy wzniecali od XVIII wieku wiele narodowych zrywów. Mimo że nie szczędzili krwi, powstania kończyły się klęską, następowały po nich prześladowania, zaostrzenie antypolskiej polityki zaborców i fale emigracji. Po każdym nieudanym powstaniu polskie społeczeństwo przeżywało traumę, dochodziło do narodowych rozrachunków, wiedziono spory „bić się czy nie bić".

Tym razem tak nie było. Powstańcy opanowali praktycznie całą Prowincję Poznańską, zwyciężyli, powstanie umożliwiło realizację wszystkich założonych celów. Historycy w najdrobniejszych szczegółach rozpracowują jego przebieg. Ale jednego celu, z...