Należności podatkowe a dopuszczalność drogi sądowej

Jak wskazał Sąd Najwyższy, pojęcie drogi sądowej oznacza postępowanie przed sądami powszechnymi i SN, a także przed sądami szczególnymi.

O tym, jakie sprawy są rozpoznawane przez sądy powszechne i SN, rozstrzyga art. 2 kodeksu postępowania cywilnego stanowiący, że do drogi sądowej należą sprawy cywilne, o ile przepisy szczególne nie przekazują ich do właściwości innych organów. O tym, czy sprawa oddana pod osąd jest sprawą cywilną (art. 1 k.p.c.), decyduje przedmiot procesu, czyli dochodzone przed sądem roszczenie i przytoczony przez powoda stan faktyczny, obejmujący zdarzenia, z których wynikają konsekwencje cywilnoprawne; sprawa cywilna w znaczeniu materialnym. Do drogi sądowej należą także sprawy, które nie należą do prawa cywilnego, rodzinnego i opiekuńczego i prawa pracy, lecz są rozpoznawane na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego, jak sprawy ubezpieczeń społecznych czy inne, określone w przepisach szczególnych; sprawy cywilne w znaczeniu formalnym. Sprawa, która nie zalicza się do wskazanych kategorii, nie jest sprawą cywilną, zatem nie należy do drogi sądowej, a pozew wniesiony w takiej sprawie podlega odrzuceniu na podstawie art. 199 § 1 k.p.c. wobec istnienia negatywnej przesłanki procesowej (postanowienie SN z 20 marca 2019 r., sygn. akt V CSK 655/17, www.sn.pl, z powołaniem się na wcześniejsze orzecznictwo).

Z analizy licznych orzeczeń wynika, że dla oceny dopuszczalności drogi sądowej w sprawach, których tłem są należności...