Czas na działania Akademii Marynarki Wojennej i WAT

W 1955 r. w okolicach Darłówka morze wyrzuciło beczkę z substancją chemiczną. Poparzeniu uległo wtedy 110 dzieci, które – bawiąc się – toczyły beczkę po plaży. Cztery dekady później, gdy wyłowiona bryła iperytowa znalazła się na pokładzie rybackiego kutra „Wła-26”, poparzeniu ulegli członkowie załogi. I wcześniej, i później zdarzały się podobne przypadki. To pokłosie wojny.

Na dnie Bałtyku spoczywa około 0,5 mln ton różnej amunicji, w tym około 40 tys. ton broni chemicznej, przy czym nie znalazła się tam w trakcie działań wojennych, ale już po zakończeniu wojny, na mocy traktatu poczdamskiego. Jednym z jego postanowień była demilitaryzacja Niemiec. W jej ramach należącą do Niemiec broń chemiczną przejęły europejskie państwa alianckie. Uporały się z problemem na miarę tamtych powojennych czasów, zatapiając tę broń… na dnie morza. 

Broń chemiczna w Bałtyku to głównie bomby lotnicze i pociski artyleryjskie. Profesor Jacek Bełdowski z Instytutu Oceanologii PAN w Sopocie, zajmujący się tym zagadnieniem, wyjaśnia: substancje, które zawierają bomby, to w 80 proc. iperyt siarkowy, a w 20 proc. różnego rodzaju związki oparte na oleju arsenowym, Clark, adamsyt i luizyt, także drażniące i parzące, dla środowiska nawet groźniejsze od iperytu, gdyż nigdy nie rozłożą się do substancji całkowicie...