Powstanie, miejsce pamięci

autor zdjęcia: rys. Janusz Kapusta

źródło: Rzeczpospolita

Przychodzi taki moment, w którym ulica zakłada koszulki z symbolem Polski Walczącej, chce patriotycznych demonstracji, bywa też radykalna. Nie wszyscy potrafią to zrozumieć.

Zaczął od imponderabiliów. Choć problemów zupełnie przyziemnych było bez liku. Jak w sierpniu 1920 roku, kiedy żołnierzom brakowało nawet butów. „Dla nas, żołnierzy wolnej Polski, powstańcy 1863 roku są i pozostaną ostatnimi żołnierzami Polski walczącej o swą swobodę, pozostaną wzorem wielu cnót żołnierskich, które naśladować będziemy. Dla uczczenia ich i upamiętnienia 1863 roku w szeregach armii polskiej, wydałem rozkaz zaliczenia do szeregów wojska wszystkich weteranów 1863 roku, z prawem noszenia munduru wojsk polskich w dni uroczyste. Witam ich tym rozkazem jako naszych Ojców i Kolegów” – 21 stycznia 1919 roku tymi słowy zwrócił się do zebranych w Belwederze Naczelnik Państwa Józef Piłsudski.

Od nowa organizując Polskę, której wschodnia granica lada moment będzie znowu poważnie zagrożona, Piłsudski nadał właściwą rangę symbolom.

Sejm odnowił Order Wojskowy Virtuti Militari (1919 rok) i Order Orła Białego (1921 rok) oraz ustanowił Order Odrodzenia Polski (1921 rok). Na zdjęciu z 22 stycznia 1933 roku, w 70. rocznicę wybuchu powstania styczniowego, marszałek siedzi wśród weteranów. Żyło ich wtedy niewielu ponad dwustu, najmłodszy – informował w odczycie radiowym Władysław Dunin-Wąsowicz, prezes Towarzystwa Przyjaciół Weteranów – miał 84 lata, a najstarszy 100.

„To ostatnia okrągła rocznica, w...