Obowiązek poddania się leczeniu odwykowemu

Dokonując analizy rozwiązań przyjętych w art. 24 i 26 ustawy z 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (tekst jedn. DzU z 2023 r., poz. 2151, dalej jako u.w.t.p.a.), tj. przesłanek skierowania na badanie w przedmiocie uzależnienia od alkoholu i nałożenia obowiązku poddania się leczeniu odwykowemu, Sąd Najwyższy poczynił wyjątkowo cenne uwagi, które w uogólnieniu stanowią sedno koegzystencji ludzkiej (i nie tylko) i powinny mieć zastosowanie w każdej sferze życia. Ta prosta zasada, że wolność jednego podmiotu kończy się tam, gdzie zaczyna się wolność innego podmiotu, oczywiście przy ich równości, została zawarta także w u.w.t.p.a.

Sąd Najwyższy podniósł, że każda osoba może swobodnie decydować o swoim zdrowiu i postępowaniu, również jeśli wpływa ono destrukcyjnie na jej stan zdrowia. Wkroczenie w tę sferę prywatności przez organy publiczne władczymi środkami jest uzasadnione wtedy, gdy stan zdrowia danej osoby ma negatywny wpływ na innych ludzi w jej otoczeniu. Z normatywnego punktu widzenia stosowanie przymusowego leczenia osób uzależnionych od alkoholu leży przede wszystkim w interesie społecznym oraz ma służyć usunięciu zagrożenia ze strony takich osób w sferze życia rodzinnego i społecznego.

Założenie to realizuje regulacja ujęta w art. 24 u.w.t.p.a., w świetle którego nie samo tylko uzależnienie od alkoholu uzasadnia...