![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Alatheia, czyli przypomnienie
Wielokrotnie pisał Czesław Miłosz o Wilnie i Wileńszczyźnie. Gdzie najpiękniej i najmądrzej – trudno orzec; moim zdaniem wcale nie w swoich najgłośniejszych dziełach, lecz niejako na marginesach twórczości, np. w szkicu „Miejsca utracone” z tomu „Szukanie ojczyzny” (Kraków, 1992).
„Wilno w szczegółach swoich ulic, załomów muru, sklepów, podwórzy, kościelnych frontów jest dla mnie, jakbym stamtąd wyjechał wczoraj, i na przykład źródełko w kościele Bonifratrów mogłoby posłużyć za środek narysowanego kraju wyobraźni, z rogiem Ludwisarskiej i Tatarskiej, placem Napoleona, wąską ulicą Skopówką, która prowadziła do okazałej, jak mi się, zwłaszcza w latach szkolnych, wydawało, Zamkowej, gdzie był nowoczesny duży sklep materiałów piśmiennych sprzedający za drogie dla mnie farby”.
Sentymenty w tego rodzaju wspomnieniach są mniej istotne, najważniejsza jest wierność i dokładność w przekazywaniu zapamiętanych obrazów. Na przykład takich, które dla Miłosza łączyły się ze wspomnianą ulicą Tatarską:
„Było w Wilnie kilka dużych łaźni, co tłumaczy się ich praktycznością w mieście całych dzielnic złożonych z drewnianych domków Zwierzyńca, Zarzecza, Rybaków itd., gdzie...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
