Dekalog polityka

autor zdjęcia: Janusz Kapusta

źródło: Rzeczpospolita

Polityka, której jedynym celem jest skuteczność, z pewnością tę skuteczność utraci

Nie wierzę w istnienie „etyki politycznej”, lecz jedynie w „etykę w polityce”. Chrześcijański polityk bowiem, jak każdy chrześcijanin, powinien rozstrzygać dylematy zgodnie z sumieniem w oparciu o zapisane w Ewangelii wartości.

Cóż więc specyfikuje polityka? Wyłącznie jego profesja. Tak jak pracownik stacji benzynowej narażony jest na pokusę rozcieńczania paliwa, jak ksiądz grzeszy, jeżeli nie przygotowuje się do kazań, a lekarz nieetycznie postępuje, uzależniając opiekę nad pacjentem od dołączonej koperty, tak polityk posiada specyficzne jego zajęciu pokusy, a także specyficzne zaniechania oraz działania.

Dlatego można przyjrzeć się pokusom, zagrożeniom i problemom, które stają przed politykami, w świetle zasad jeszcze powszechniej uznawanych niż Ewangelia, w świetle Dekalogu.

I Nie będziesz miał bogów cudzych przede mną

Pierwszym bożkiem w politycznym panteonie jest władza, a pierwszą boginią – skuteczność. Finis sanctificat media. Dwuznaczność tej łacińskiej sentencji genialnie oddaje znaczenie opinii publicznej w erze mediów. Trzeci bowiem bożek to sondaże. Tym trzem bóstwom: władzy, skuteczności i sondażom, wielu polityków nadaje status absolutu – determinują one ich działania.

W tym przykazaniu zawarłbym też grzech etatyzmu, różnorakich mutacji hegeliańskich wizji państwa jako boskiej idei. Jest to grzech przeciw zasadzie...