Kto gada Rymkiewiczem

autor zdjęcia: Kuba Kamiński

źródło: Fotorzepa

Warunkiem koegzystencji naszej teraźniejszości z przeszłością Rzeczypospolitej jest uznanie podobieństwa między nami i Wielkimi Duchami. W przeciwnym razie poeta przerywa dialog i zwraca się do rozmówcy idealnego – do Polski.

Wszakże lubisz książki świeckie?...
Ach, te to książki zbójeckie!
(...)
Młodości mojej niebo i tortury!
One zwichnęły osadę mych skrzydeł
I wyłamały do góry
Że już nie mogłem na dół skręcić lotu.
(Adam Mickiewicz „Dziady część IV”)

Z ostatniej książki Jarosława Marka Rymkiewicza zrobiło karierę zdanie: „Polacy są piwo, które kisa z przodku, a potem za wodę stoi”. Są to słowa kanclerza Zamoyskiego, które ten XVI-wieczny mąż stanu wypowiedział po uwięzieniu Samuela Zborowskiego, tytułowego bohatera nowej książki autora „Wieszania”.

Przypadło do gustu czytelnikom to „piwo, które kisa z przodku”, gdyby jednak ograniczyć się do poświęconych „Samuelowi Zborowskiemu” tekstów prasowych, okazałoby się, że autor w niczym niemal nie ma racji, a rzecz jest nieudana, zafałszowana, szkodliwa. Słowem, 76-letni pisarz goni w piętkę.

O dziwo, najcięższe razy spadły na Jarosława Marka Rymkiewicza ze strony jego, przynajmniej potencjalnych, aliantów. Dla przykładu, Piotr Skwieciński potrafił kiedyś dostrzec, że: „... rymkiewiczowska romantyczna manifestacja silnie wesprze intelektualnie tych, którzy chcą przetrwania polskości w sporze z tymi, którzy chętnie widzieliby jej roztopienie w kontynentalnym oceanie”, przyznaje też, że „Wiersze polityczne” poety (2010) wywołują ciarki, niemniej jednak załamany „Samuelem...”...