Ekipa duża, nadzieje też

autor zdjęcia: Piotr Nowak

źródło: Fotorzepa

Szef misji Apoloniusz Tajner mówi o szansach medalowych Polaków. Słuchają (od lewej) wiceminister Tomasz Półgrabski, prezes PKOl Andrzej Kraśnicki i sekretarz PKOl Adam Krzesiński

Reprezentacja Polski liczy 56 osób, większej nigdy nie było. Szanse na medale ma jednak tylko kilka sław.

Ekipa jest duża, jej trzon stanowią narciarze, narciarki i  attache olimpijski, wypoczęty pod Rajdzie Dakar Adam Małysz.

Reguły kwalifikacji były zgodne z wytycznymi międzynarodowymi, co oznacza, że sito eliminacyjne nie było bardzo gęste i nie wszyscy, którzy jadą do Soczi, będą walczyć o medale. Jest piątka biathlonistów, których sukcesów w Pucharze Świata próżno wypatrywać, są biegacze narciarscy, też bez widoków na wielkie wyniki, jest spora kadra alpejska, której cele są skromne jak osiągnięcia w sezonie, jest nawet dwuboista Adam Cieślar, który zdobył tylko kilkanaście punktów Pucharu Świata. Są saneczkarze, saneczkarki i bobsleiści, którym szczerze życzymy olimpijskiego błysku, ale konkurencja wydaje się nieco silniejsza.

Hokeja żal

Starszym kibicom powinno być przede wszystkim żal, że nie zobaczą meczów Polaków w hokeju i nie będzie nikogo w łyżwiarstwie figurowym.

Historię polskich startów w igrzyskach zimowych podzielić można na dwa etapy: ubogi – od Chamonix (1924) do Nagano (1998), gdy wszystkie osiągnięcia dało się policzyć na palcach jednej ręki (brąz Franciszka Gronia-Gąsienicy w Cortina d'Ampezzo, srebro Elwiry Seroczyńskiej i brąz Heleny Pilejczyk w Squaw Valley oraz złoto Wojciecha Fortuny w Sapporo) oraz obiecujący – wiek XXI, w którym zima dała polskiemu sportowi...