Zagadka wydzielenia z przestrzeni

autor zdjęcia: M. P.

źródło: Rzeczpospolita

Artur Bubrowiecki

DEFINICJE | Aby obiekt mógł być odpowiednio zakwalifikowany jako przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości, musi spełniać kilka warunków. Niektóre wymogi budzą jednak wątpliwości podatników. Fiskus także ma z nimi kłopoty.

Definicja budynku zawarta w ustawie z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych określa kilka zasadniczych atrybutów, jakie musi posiadać budynek, aby mógł zostać uznany za przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości (art. 1a ust. 1 pkt 1). Jeden z nich, wskazujący, że budynek powinien być wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, w dalszym ciągu budzi u podatników sporo wątpliwości natury interpretacyjnej.

Zarówno ustawa o podatkach i opłatach lokalnych, jak i ustawa z 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane wskazują, że budynek to obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach.

Trwały związek z gruntem identyfikowany jest przez brak możliwości odłączenia budynku od gruntu bez uszkodzenia jego konstrukcji. Kluczowe znaczenie w tym przypadku ma więc fizyczny związek budynku z gruntem, najczęściej w postaci fundamentów. Podkreśla się jednak również w orzecznictwie, że za budynek trwale związany z gruntem można uznać nie tylko taki, którego nie można oderwać od gruntu bez jego uszkodzenia, ale również taki, który nie jest obiektem wzniesionym do tzw. tymczasowego użytku (m.in. WSA w Szczecinie w wyroku z 9 lutego 2012 r., I SA/Sz 946/11).

Ponadto budynek w rozumieniu powyższej definicji musi mieć fundamenty...