Opłata należy się od tego, kto zarejestrował

Konstrukcja opłat abonamentowych jest zupełnie oderwana od ekwiwalentności świadczeń, ma ona charakter administracyjny, a nie cywilnoprawny, i obowiązek jej uiszczania wynika z ustawy.

Opłaty abonamentowe pobiera się w celu umożliwienia realizacji misji publicznej, o której mowa w art. 21 ust. 1 ustawy z 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 805, z późn. zm.) przez jednostki publicznej radiofonii i telewizji (art. 1 ustawy z dnia 21 kwietnia 2005 r. o opłatach abonamentowych, t.j. Dz.U. z 2020 r., poz. 1689, dalej jako uoa).

Jak wynika z powołanego art. 21 ust. 1, publiczna radiofonia i telewizja realizuje misję publiczną, oferując, na zasadach określonych w ustawie, całemu społeczeństwu i poszczególnym jego częściom zróżnicowane programy i inne usługi w zakresie informacji, publicystyki, kultury, rozrywki, edukacji i sportu, cechujące się pluralizmem, bezstronnością, wyważeniem i niezależnością oraz innowacyjnością, wysoką jakością i integralnością przekazu.

Natomiast zgodnie z art. 2 ust. 1 uoa za używanie odbiorników radiofonicznych oraz telewizyjnych pobiera się opłaty abonamentowe. Ustawodawca stworzył zatem konstrukcję opłat abonamentowych zupełnie oderwanych od ekwiwalentności świadczeń.

Stanowisko Trybunału

Jak też wskazał Trybunał Konstytucyjny, media publiczne są ustawowo zobowiązane do pluralizmu, bezstronności, wyważenia i niezależności oraz do zapewnienia wysokiej jakości i integralności przekazu. Przykładowy katalog zadań publicznej radiofonii i telewizji, wynikających z realizacji...